Kokarda Narodowa jest znakiem ustanowionym w XIX w. Symbol ten określił sejm w czasie Powstania Listopadowego, nawiązując do barw herbowych Polski i Litwy. Był on oznaką wojskową powstania, noszoną przez żołnierzy. Nosiła go również ludność cywilna dla wyrażania uczuć patriotycznych i wsparcia powstania.  

Uchwała sejmowa z dnia 7 lutego 1831 r. stanowiła:

Izba Senatorska i Izba Poselska po wysłuchaniu Wniosków Komisji Sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki, pod którą winni się łączyć Polacy, postanowiły i stanowią:

Artykuł 1.

Kokardę Narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym.

Artykuł 2.

Wszyscy Polacy, a mianowicie Wojsko Polskie te kolory nosić mają w miejscu, gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były.

Kokarda Narodowa jest symbolem starszym niż flaga państwa. Biało-czerwone barwy flagi ustanowionej przez sejm w 1919 r. nawiązywały do Kokardy Narodowej.

Obecnie spotykane są różne kształty Kokardy Narodowej. Poprawny jej układ przedstawia formę okrągłej rozety, wielkości około 6 cm, pośrodku której widnieje kolor biały a kolor czerwony na zewnątrz.

Kokardy Narodowej nie należy błędnie nazywać „kotylionem”.

R.S.